45 jaar Camel Trophy - One Life. Live On.

Door: Jürgen Wahlmann
Foto credits: Jürgen Wahlmann / Nick Dimbleby / Paolo Turinetti / Peter Kurz

The spirit is still alive – CT 45 in Eastnor

Mijn reis naar de bijeenkomst in Eastnor begon eigenlijk al in mei 2023, preciezer gezegd in het weekend van 18 tot 21 mei 2023 tijdens het evenement ter gelegenheid van het 35-jarig jubileum van het LRCH. Al lange tijd was ik een enthousiaste Camel Trophy-fan, maar zonder contacten in de Land Rover- en Camel Trophy-scene. Kort voor het evenement kon ik dankzij de hulp van de Camel Trophy History Club Germany een originele Camel Trophy-auto kopen: een Freelander uit 1998, teamvoertuig Roemenië. Voor de bijeenkomst kende ik niemand persoonlijk uit de club; na afloop had ik nieuwe vrienden gemaakt. De kameraadschap was ongeëvenaard, het evenement overweldigend. Ik was besmet.

Afbeelding 1 – CTHC-G voertuigen op het 35 jaar LRCH-evenement

Deze indruk werd nog versterkt tijdens het Land Rover-treffen in mei 2025 in Malvern. Hier mochten mijn vrouw en ik met onze Defender 110 opnieuw genieten van de unieke kameraadschap binnen de Land Rover- en Camel Trophy-scene. De kroon op de bijeenkomst was de toekenning van de prijs Best Stand of Show aan de door Andy en Sam Kirk georganiseerde stand van de Camel Trophy Tribute Vehicles Club.

Afbeelding 2 – Camel Trophy Tribute Vehicle Club Stand

Daarmee was de beslissing genomen om deel te nemen aan het CT 45-evenement. Nog ter plekke heb ik mij aangemeld en begonnen met het plannen van de reis. Omdat slechts een week voor het CT 45-event de Land Rover Show in Belvoir Castle plaatsvond, lag het voor de hand beide evenementen te combineren. In 2024 kon ik op een veiling een Land Rover OneTen uit 1984 kopen, die als supportvoertuig had dienstgedaan tijdens de Camel Trophy 1984 in Brazilië, en hem uit Engeland importeren. De toelating in Duitsland bleek lastig, omdat het benodigde technische gegevensblad niet beschikbaar was. Met hulp van het British Motor Museum konden de benodigde documenten na enkele maanden toch worden verkregen en kon het voertuig worden toegelaten. De OneTen uit 1984 is een prototype van de latere Defender. Dat betekende in mijn geval dat hij was uitgerust met de 2,25-liter dieselmotor uit de Series III en daarmee voor zijn formaat en gewicht duidelijk ondergemotoriseerd is. Toch wilde ik met dit voertuig niet op een trailer reizen maar op eigen kracht – de reis is het doel!

Afbeelding 3 – De OneTen met de uiterst zeldzame Camel Trophy Bedford in Belvoir

Na de bijeenkomst in Belvoir ging mijn reis door het Peak District National Park naar het hoogtepunt in Eastnor. Aangekomen in het prachtige landschap van Eastnor Deer Park, heb ik in de buurt van Teresa en Richard Tully met hun Camel Trophy Bedford – bij wie ik tijdens mijn reis van Belvoir naar Eastnor mocht overnachten – eerst mijn tent opgezet en de banner van de CTHC-G uitgerold.

Afbeelding 4 – OneTen met het CTHC-G-banner

Bij de aansluitende registratie vernamen we dat er meer dan 200 deelnemers werden verwacht, waaronder meer dan 30 voormalige deelnemers van de Camel Trophy en de G4-Challenge evenals medewerkers van het eventmanagement en supportcrews. Zonder aanspraak op volledigheid noem ik hier Jerry Gatley (1986, Engeland), Iain Chapman (1987, Engeland), Tom Collins (1987, VS), Bob Ives (1989, Engeland), Joe Ives (1989, Engeland), Cem Nomer (1989, Turkije), Andrew Dacey (1990, Engeland), Tim Dray (1991, Engeland), Geert Blondeel (1991, België), Vadim Saveliev (1991, Sovjet-Unie), Mark Cullum (1994, Engeland), José Luis Hidalgo Vega (1994, Canarische Eilanden), Klaus Hass (1994, Zuid-Afrika), Mickey Woolmington (1995, Canarische Eilanden), Pavel Bogomolov (1995, USSR), Deidre Morael (1996, België), Wim de Vocht (1996, België), Belen de la Fuente (1996, Canarische Eilanden), Denis Rozand (1996, Frankrijk), Karen McDonald (1997, Engeland), Andy Watkins (1998, Engeland) en Brian Reynolds (2006 G4, Engeland). Veel van deze deelnemers traden later opnieuw op tijdens Camel Trophy-evenementen, bijvoorbeeld als supportrijder; Iain Chapman werd later zelfs event director.

’s Avonds begon het officiële deel van de bijeenkomst met een boeiende lezing over de Defender Trophy. Net als bij de Camel Trophy wachten de deelnemers moeilijke uitdagingen in het terrein, met proeven die voertuigbeheersing, veilige navigatie en fysieke uithoudingsvermogen vereisen. Bovendien draait het bij de Defender Trophy om “echte en wereldwijde veranderingen op het gebied van milieu- en natuurbescherming te stimuleren en overal een positieve indruk achter te laten”. Daarom is het motto van de Defender Trophy treffend: episch avontuur met een missie.

Afbeelding 5

Momenteel loopt fase één van de selectieprocedure. Iedereen die geïnteresseerd is kan een online aanmelding invullen en ontvangt na succesvolle registratie een link naar het officiële online sollicitatieformulier met vragenlijst. Daarna volgt – net als bij de Camel Trophy – een nationale selectieprocedure, waarbij het team voor elk land wordt vastgesteld. In oktober 2026 vindt dan de wereldwijde finale plaats; de exacte locatie wordt in augustus 2026 bekendgemaakt. Hopelijk lukt het Land Rover om met de Defender Trophy de geest van de Camel Trophy te laten herleven en een succesvolle opvolger voor deze legendarische competitie te creëren.

Het hoogtepunt van de eerste avond waren de interviews van Nick Dimbelby, auteur van het boek Camel Trophy – de ultieme geschiedenis, met voormalige deelnemers, journalisten, artsen, staffleden en eventdirecteuren.

Van het begin van de Camel Trophy, door de verschillende fasen tot het einde in 2000 op Tonga Samoa – voor het eerst niet met auto’s maar met boten – konden de deelnemers uit eerste hand fascinerende verhalen horen en vragen stellen aan alle betrokkenen. Ook de redenen voor de veranderingen binnen de Camel Trophy vanaf 1997 – weg van technische offroadproeven richting sportieve uitdagingen zoals mountainbike-, kajak- en loopproeven – werden toegelicht en daarna uitvoerig bediscussieerd. Voor mij persoonlijk was vooral de beschrijving van Ian Chapman, event director van 1989 tot 1995, over de Camel Trophy 1990 in Siberië indrukwekkend: hoe voertuigen en uitrusting met twee gigantische Antonov An-124 transportvliegtuigen van Farnborough naar Bratsk werden gevlogen. Hij vertelde indringend hoe moeilijk het was om toestemming te krijgen voor de eerste landing van Russische militaire vliegtuigen in Engeland en welke opschudding de landing van deze enorme toestellen veroorzaakte op het kleine vliegveld van Farnborough.

Voor enkele deelnemers begon de zaterdagochtend vroeg met de Defender Trophy-fotoshoot. Een aantal geselecteerde originele Camel Trophy Defenders mocht samen met hun aangewezen opvolger – de New Defender Trophy Edition – het beroemde testterrein van Eastnor oprijden voor foto’s voor Jaguar Land Rover. Afbeelding 7 toont een deel van de indrukwekkende colonne, helaas om licentieredenen zonder de New Defender Trophy Edition.

Alle andere deelnemers hadden de gelegenheid de Land Rover-testbaan in Eastnor te verkennen achter het stuur van een New Defender of Range Rover onder begeleiding van instructeurs. Trajecten zoals “Gearbox Hill” waren ronduit fascinerend, en de prestaties van de moderne voertuigen met hun elektronische hulpsystemen waren zeer indrukwekkend, ook al zou ik altijd mijn OneTen verkiezen. Desondanks was op de foto na onze rit het plezier op de gezichten van alle inzittenden duidelijk zichtbaar.

Afbeelding 9

Andere programmaonderdelen van de dag waren de “National Selections”, waarbij deelnemers onder andere over een afstand van 500 meter met behulp van vlaggen een uiterst ingewikkelde tekst via het vlaggenalfabet moesten doorgeven – met soms zeer grappige resultaten – evenals de uitstekend door de G4-groep voorbereide G4-Challenge, volledig in de traditie van de G4-evenementen. De afsluiting vormde “Bob’s Bridge”, waarbij deelnemers onder leiding van Bob Ives – samen met zijn broer Joe winnaar van de Camel Trophy 1989 – met boomstammen, touwen, bijlen en scheppen een brug over een greppel moesten bouwen die stevig genoeg was om vervolgens met hun voertuigen overheen te rijden.

Afbeelding 10–12

’s Avonds vond na een gezamenlijke barbecue een veiling plaats van Camel Trophy- en Land Rover-artikelen, deels afkomstig uit de nalatenschap van Karl Trunk, waaronder originele Camel Trophy-kleding, een plaquette ondertekend door alle voormalige deelnemers en organisatieleden en zelfs originele deelnemerspassen. In totaal werd zo meer dan 10.000 pond opgehaald voor de RNLI, de Royal National Lifeboat Institution.

Afbeelding 13–15

De zondag begon met het opstellen van alle Camel Trophy-voertuigen (origineel en tribute) voor de afscheidsfoto’s. Met 58 originele en tributevoertuigen werd een nieuw record gevestigd.

Afbeelding 16 en 17

Het absolute hoogtepunt van de fotoshoot waren de opstellingen van alle voertuigen met de deelnemers op het dak, en de groepsfoto met alle voormalige deelnemers en organisatieleden van de Camel Trophy.

Afbeelding 18 en 19

Het laatste programmaonderdeel was de sluitingsceremonie onder het beproefde Camel Trophy-motto “You made it”, met de uitreiking van de awards. De “As The Crow Flies Award” voor de verste reis ging naar Leon Oates en Alex Massey uit Australië; de “As The Crow Drives Award” voor de verste reis op eigen kracht naar Paolo Turinetti en Manuela Lovato Turinetti. De “Concours d’Elegance Award” ging verdiend naar Richard Tully voor de restauratie van zijn Bedford; de “Camel Atrophy Award” voor het mooiste ongerestaureerde voertuig naar Julian Hogg. Andere prijzen waren de Michelin Star Award (Will Holmes), de Rising Star Award (Erika Morael) en de Gwil Berry Award voor – laten we zeggen – “technisch parkeren of het lelijke woord ongeluk” aan Nick Cox. De “Team UK Award” voor het meest Britse gedrag – standvastigheid, vlekkeloos gedrag, geduldig in de rij staan en gevoel voor humor – ging naar het Franse team Thomas Roualt, Jean-Luc Carlier, Ludovic Carlier en Nicolas Richet. De “You Made It Award”, in de betekenis “You made it happen at Eastnor”, werd uitgereikt aan David Harlow, die het mogelijk had gemaakt dat CT45 in Eastnor kon plaatsvinden. De “Shamel Trophy Award” voor het beste tributevoertuig ging naar Nick Leadbetter en tot slot de “Team Spirit Award” naar Theo Young, die van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat werkte om het organisatieteam te ondersteunen.

En daarmee had het verslag van CT45, met een dankwoord aan de fantastische organisatie door Bob, Chris, Ian, Darren, David, Harrison, Tim en vele andere niet-genoemde helpers, eigenlijk moeten eindigen. Maar verrassend genoeg kwam slechts tien kilometer van Eastnor verwijderd, op mijn terugreis, het ultieme bewijs dat de geest van de Camel Trophy nog steeds leeft. Door een gesprongen V-snare werd de ventilator van de radiator van mijn OneTen niet meer aangedreven, waardoor ik me nog net tot een tankstation kon redden. Terwijl ik probeerde het nummer van de Engelse partner van de Duitse automobielclub op te zoeken, stopten enkele Camel Trophy-voertuigen om te tanken. Nadat ik mijn probleem had uitgelegd, werd zonder aarzelen een voertuig van een trailer gehaald en mijn OneTen opgeladen. Gezamenlijk reden we vervolgens naar het bedrijf van de familie Dixon, waar mijn OneTen werd gerepareerd. Daarmee hield het niet op: ik werd uitgenodigd om bij hen thuis te komen eten en mocht er overnachten, zodat ik de volgende ochtend uitgerust aan mijn terugreis kon beginnen.

Langs deze weg nogmaals een enorm dankjewel aan de familie Dixon en hun vrienden voor hun ongelooflijke hulpvaardigheid.
Ik hoop dat jullie mijn uitnodiging voor het 10-jarig jubileum van de CTHC-G volgend jaar aannemen en dat we elkaar in juni 2026 in het Mammutpark weerzien!